Een pril mens aanschouwt het daglicht
bruut verdreven uit vertrouwde gewelven
zo teer en mooi, mijn hart voelt zich tot liefde verplicht
zo nietig, de wereld dreigt het welhaast te bedelven

Onwetend van al het kwade
gekoesterd door liefhebbende handen, zacht en rank
't leven een solide kast met donzen laden
beschermd en veilig op weg naar de hoogste plank

Een wonder heeft zich voltrokken
beredeneerbaar, maar toch telkens weer een wonder
een mens heeft zijn gereserveerde plaats betrokken
welkom op de wereld, je komst is heel bijzonder

Ik wens je van alles het allerbeste
Jij, het laatste verlangen wat je ouders nog restte
wachten, verzuchten, oneindig veel testen
nu vergeten, je kwam ten lange leste...




© Ron Vos, 2017