Vuilbrakende pijpen aan de horizon
rokende stalen koetsen
bevechten verbitterd de macht van de zon
de mens onderwerpt de natuur aan een nieuwe serie toetsen

De moffel gloeit vervaarlijk
gewassen verschrompelen op het droge land
mens en dier kermen onbedaarlijk
de eens zo rijke zee werpt slechts lijken op het strand

Op aarde woedt een humane oorlog
een treffen zonder de kleur van bloed
geen bloed, geen pijn, zo is het toch?
vuur maar door agressor, vuur maar door met je kanon vol roet!

Zo u wilt kunnen wij allen voort
u vulde een boek met weloverwogen woorden
u koos voor bezinning in plaats van moord
plantte een woud in tot vergaan voorbestemde oorden

Zo u wilt is dit het einde van het gedicht
een leegte, een couplet zonder woorden
u schoot te lang gericht
u besloot ons willens en wetens te vermoorden

.......................................................................
.......................................................................
.......................................................................
.......................................................................




© Ron Vos, 2017