Mistig Amsterdam ontwaakt
nu de rode bol d'einder raakt
en de morgenbries spaarzaam groen beroert
zie hoe de realiteit ons uit dromenland ontvoert

Beslagen ramen zwaaien fier open
de straten worden weer druk belopen
propvolle trams, kil en muf
gevuld met mensen, lichtgeurend en merkbaar suf
de Westertoren slaat aarzelend zeven
dood Amsterdam komt langzaam tot leven

Gierende banden op het Rokin
een auto rijdt het water in
rode lichten worden uitgedaan
behalve bij rossige Sjaan
de liefde wordt nu verborgen bedreven
twee zwervers klinken op het eeuwige leven
dood Amsterdam komt tot leven

Amsterdam heeft mijn hart gestolen
ook al word je er nog zo snel bestolen
en zijn er te weinig goede huizen
stikt het er bovendien van de luizen
eist het verkeer er duizenden doden
en zucht men er onder de sociale noden

Maandagmorgen, Amsterdam op haar best
ik stap op bus vijftien en vergeet de rest.


© Ron Vos, 2017