Heb geen seconde spijt
na jaren van intense en doorweven blijheid
de weg was soms bezaaid met obstakels
maar altijd met een vluchtweg, tussendoor ontkrachte tentakels

Absolute kracht rust in de onbedorven ziel
twijfel blijkt vaak de Achilles hiel
het pad van gaan en teloorgaan soms vervat in innerlijke tweestrijd
een nieuwe poging op het klinkerpad van haat en nijd

Spreid mij in het mysterie van de lendenen van de nacht
zeg mij aan de onverbiddelijke, maar genoeglijke wacht
doe mij voornaam boeten
maar laat mij vooral uw goddelijke lichaam met alle eer begroeten

Een innige omstrengeling, een onuitputtelijk gewoel
de aanraking is echt, het gevoel ongekend zwoel
laat mij u in al uw naaktheid onbeschaamd beroeren
en ons beiden in onbevatte sferen vervoeren


© Ron Vos, 2017