In een weide vol koolzaad
stond ooit mijn schommel
de berken beschermden mij tegen het kwaad
als een minstreel beroerde ik daar mijn trommel

'k zie nog de zwaluwen stijgen
tot de almachtige hemel hen opslokte
geduldig in de schaduw madeliefjes rijgen
tot de verte mij weer lokte

De sloten zo proper en vol ontdekkingen
de geur van de wind zo anders als nu na al die jaren
temidden van de sombere dakbedekkingen
stond ooit mijn wieg in een bed van korenaren

Onder het ongewenste plaveisel, scheurend van droogte
vermoed ik de sporen van mijn voeten
die de schommel voerden tot ongekende hoogte
in de kelders van de stad rusten mijn zomersproeten


© Ron Vos, 2017